गजल
 |
| Mohan Samit |
तिम्रा चिठी तस्बिर आर्यघाट मा जलाइसके
प्रेमका अनमोल उपहार खरानी बनाई सके
माया को बहाना मा सर्बश्व नै लुटिहाल्यो
भयो अब नसम्झ मैले तिमीलाई बिर्सिसके
जीवन भरि नै निको नहुने घाउ दिई गयो
अब कसै संग प्रेम नगर्ने बाचा मैले गरि सके
मलाई रुवाए पनि निस्ठुरी तिमि सुखी खुसि रहु
आशु पियर बाच्न अनि हास्न मैले जानिसके
सायद यस्तै यस्तै मा मर्छु कि आज भोलि
अन्तिम उपहार दुइ थोपा आशु चढाई सके
भइदिन्छ कहिले राजा कहिले रानी हुन्छ ।
खुसी हुदाँ उफ्रिएर मनको हिमाल चढे पनि,
यही मन कहिले बद्मास् कहिले ज्ञानी हुन्छ ।
संसारको रीतसँग मिल्नु पर्ने बाध्यता छ
त्यसैले पो कहिलो चोर कहिले ध्यानी हुन्छ
No comments:
Post a Comment